Muzeum Mazurskie w Szczytnie, wystawa stała
Meble i tkaniny mazurskie stanowią osobną i bardzo cenną część ekspozycji. Skrzynie posażne, szafy ubraniowe, kredensy, łóżko z baldachimem, ślubanki, stanowiące połączenie ławy ze skrzynią, kołyski, zydle, fotele i krzesła to prawdziwe relikty dawnego regionalnego stolarstwa, inspirowanego meblarstwem dworskim i mieszczańskim okresu odrodzenia i baroku. Skrzynie, szafy, kredensy zdobione są malunkami figuralnymi, roślinnymi, geometrycznymi, zamkniętymi w kwadratowych, lub romboidalnych polach w otoczonych profilowanymi listewkami. Na wewnętrznej stronie drzwi można znaleźć czynionej tam przez gospodarzy notatki o ważniejszych wydarzeniach w rodzinie i gospodarstwie. O urodzie innych mebli, jak stoły, krzesła, ławy, stanowią fantazyjne rzeźbienia, wycięcia i profilowanie elementów konstrukcji, takich jak na przykład nogi, oparcia-zaplecki, siedziska, czy blaty. Na przełomie XIX i XX wieku powoli zaprzestawano wytwarzania mebli w wiejskich warsztatach, gdyż zaczęła je wypierać produkcja przemysłowa. W latach dwudziestych ubiegłego stulecia stanowiły one już wielką rzadkość.
Tkaniny prezentowane na wystawie stanowią znamienne przykłady wytworów wiejskiego tkactwa na Mazurach. Są to dywany dwuosnowowe, dywany strzyżone oraz płachty-deki i szmaciaki. Płachty i szmaciaki tkano w jeszcze w latach międzywojennych. Płachty to dekoracyjne tkaniny, którymi przykrywano stoły, ławy, łóżka, skrzynie. Tkano je z lnu i bawełny. Składały się zawsze z dwóch osobno tkanych części, zszywanych ze sobą dokładnie według przebiegu wzorów. Dla płacht charakterystyczne są wzory geometryczne: pasy, kwadraty, prostokąty i ich kombinacje, tworzące niepowtarzalne dwubarwne, lub wielobarwne zestawienia. Są to cechy wybitnie odróżniające płachty mazurskie od tkanin podobnego typu z innych regionów Polski. Szmaciaki, czyli chodniki, mimo zgaszonej kolorystyki poziomych pasów granatowych, szarych, ceglastoczerwonych cieszą oko wplatanymi weń oryginalnymi motywami figuralnymi, roślinnymi, geometrycznymi. Były tkane z resztek tkanin-szmat. Większość szmaciaków, znajdujących się w zbiorach muzeum, wykonanych zostało w okresie powojennym przez tkaczkę Karolinę Bębenek z Wielbarka. Na wystawie zaprezentowane są także rekonstrukcje mazurskich tkanin wełnianych, których wytwarzania zaprzestano już w XIX wieku. Są to: dywan dwuosnowowy oraz dywan strzyżony. Obie tkaniny stanowią wybitny dowód kunsztu dawnych wiejskich warsztatów tkackich. Wysokiej klasy umiejętności tkaczek mazurskich można zaobserwować także w przypadku tkanin wełnianych, lnianych i lniano-bawełnianych, z których szyto ubrania. Ekspozycję bowiem uzupełniają rekonstrukcje mazurskiego stroju ludowego kobiecego i męskiego, na podstawie materiałów z powojennych badań ternowych. Prawdziwe stroje bowiem nie zachowały się, wypierane stopniowo przez konkurencyjne wyroby, intensywnie rozwijającego się od drugiej połowy XIX wieku, przemysłu tekstylnego.
Tkaniny prezentowane na wystawie stanowią znamienne przykłady wytworów wiejskiego tkactwa na Mazurach. Są to dywany dwuosnowowe, dywany strzyżone oraz płachty-deki i szmaciaki. Płachty i szmaciaki tkano w jeszcze w latach międzywojennych. Płachty to dekoracyjne tkaniny, którymi przykrywano stoły, ławy, łóżka, skrzynie. Tkano je z lnu i bawełny. Składały się zawsze z dwóch osobno tkanych części, zszywanych ze sobą dokładnie według przebiegu wzorów. Dla płacht charakterystyczne są wzory geometryczne: pasy, kwadraty, prostokąty i ich kombinacje, tworzące niepowtarzalne dwubarwne, lub wielobarwne zestawienia. Są to cechy wybitnie odróżniające płachty mazurskie od tkanin podobnego typu z innych regionów Polski. Szmaciaki, czyli chodniki, mimo zgaszonej kolorystyki poziomych pasów granatowych, szarych, ceglastoczerwonych cieszą oko wplatanymi weń oryginalnymi motywami figuralnymi, roślinnymi, geometrycznymi. Były tkane z resztek tkanin-szmat. Większość szmaciaków, znajdujących się w zbiorach muzeum, wykonanych zostało w okresie powojennym przez tkaczkę Karolinę Bębenek z Wielbarka. Na wystawie zaprezentowane są także rekonstrukcje mazurskich tkanin wełnianych, których wytwarzania zaprzestano już w XIX wieku. Są to: dywan dwuosnowowy oraz dywan strzyżony. Obie tkaniny stanowią wybitny dowód kunsztu dawnych wiejskich warsztatów tkackich. Wysokiej klasy umiejętności tkaczek mazurskich można zaobserwować także w przypadku tkanin wełnianych, lnianych i lniano-bawełnianych, z których szyto ubrania. Ekspozycję bowiem uzupełniają rekonstrukcje mazurskiego stroju ludowego kobiecego i męskiego, na podstawie materiałów z powojennych badań ternowych. Prawdziwe stroje bowiem nie zachowały się, wypierane stopniowo przez konkurencyjne wyroby, intensywnie rozwijającego się od drugiej połowy XIX wieku, przemysłu tekstylnego.
