Tablica astronomiczna została wykonana przez Mikołaja Kopernika zapewne na przełomie 1516 i 1517 roku. Umożliwiała ona graficzne przedstawienie momentu równonocy wiosennej. Wyznaczenie tego dnia pozwalało ustalić daty ruchomych świąt kościelnych, a przede wszystkim prowadzić badania nad reformą kalendarza. Zmiana ta była niezbędna, gdyż różnica pomiędzy długością roku kalendarzowego wprowadzonego przez Sobór w Nicei (325 r.), a rokiem astronomicznym powodowała cofanie się zjawisk niebieskich względem dat kalendarzowych. W początkach XVI stulecia różnica ta wynosiła 10 dni, dlatego papież Leon X polecił reformę kalendarza, którą zajmował się sobór laterański V.
Na tablicy Kopernik wykreślił siedemnaście linii odpowiadających wędrówkom odbicia promieni słonecznych w pięciodniowych odstępach. Szesnaście z nich odzwierciedla pozorny ruch Słońca po fragmentach hiperbol, zaś jedna z nich jest linią prostą. Właśnie ta prosta oddaje moment równonocy. Została ona dodatkowo podkreślona kolorem niebieskim i napisem, którego szczątki T, I, C zachowały się do dnia dzisiejszego. Przypuszcza się, że litery te, to relikt napisu „Aeqinoctium” [równonoc].
Zasięg obrachunkowy tablicy obejmuje dni między 25 stycznia a 24 kwietnia. Zastosowanie w obserwacji rzutowania światła słonecznego, odbitego od przedmiotu znajdującego się na parapecie trzeciego okna krużganka, czyni z tablicy nie tylko bezcenny zabytek kopernikański, ale także najstarszy znany przykład zastosowania refleksji gnomonicznej. Widoczne ubytki tynku są wynikiem przebudowy zamku, która miała miejsce w roku 1676. Wówczas to krużganek, a co za tym idzie tablicę, podzielono ściankami działowymi, które zlikwidowano w połowie XIX wieku.
W Muzeum Warmii i Mazur funkcjonuje interdyscyplinarny zespół badający tablicę kopernikowską, który stara się opisać ją w sposób naukowy i rozwikłać jej zagadki.
Na tablicy Kopernik wykreślił siedemnaście linii odpowiadających wędrówkom odbicia promieni słonecznych w pięciodniowych odstępach. Szesnaście z nich odzwierciedla pozorny ruch Słońca po fragmentach hiperbol, zaś jedna z nich jest linią prostą. Właśnie ta prosta oddaje moment równonocy. Została ona dodatkowo podkreślona kolorem niebieskim i napisem, którego szczątki T, I, C zachowały się do dnia dzisiejszego. Przypuszcza się, że litery te, to relikt napisu „Aeqinoctium” [równonoc].
Zasięg obrachunkowy tablicy obejmuje dni między 25 stycznia a 24 kwietnia. Zastosowanie w obserwacji rzutowania światła słonecznego, odbitego od przedmiotu znajdującego się na parapecie trzeciego okna krużganka, czyni z tablicy nie tylko bezcenny zabytek kopernikański, ale także najstarszy znany przykład zastosowania refleksji gnomonicznej. Widoczne ubytki tynku są wynikiem przebudowy zamku, która miała miejsce w roku 1676. Wówczas to krużganek, a co za tym idzie tablicę, podzielono ściankami działowymi, które zlikwidowano w połowie XIX wieku.
W Muzeum Warmii i Mazur funkcjonuje interdyscyplinarny zespół badający tablicę kopernikowską, który stara się opisać ją w sposób naukowy i rozwikłać jej zagadki.
