Muzeum Warmii i Mazur
Kiosk informacyjny
Wyniki wyszukiwania słowa 'muzeum'
Znalezionych wyników: 102 (0.042s).
Muzeum Warmińskie w Lidzbarku Warmińskim
Wynik: 20 2014-07-04 09:19:08Lidzbark Warmiński otrzymał prawa miejskie 12 sierpnia 1308 roku i był ośrodkiem jednej z dziesięciu jednostek administracyjnych, zwanych na Warmii komornictwami. Rozgłos i sława miasta związane są z decyzją lokalizacji w tym miejscu, stałej siedziby biskupów warmińskich, którzy od 1243 roku sprawowali na Warmii władzę świecką i duchowną. Dominium o powierzchni 4249,6 km2, pozostawało do 1466 roku w ramach państwa Zakonu Krzyżackiego. Zamek lidzbarski zbudowano w latach 1350-1401 na miejscu niewielkiego grodu pruskiego o nazwie Lecbarg, położonego w ramionach rzek Łyny i Symsarny. W tym samym czasie powstały również przedzamcza. W południowym mieściły się: stajnia, spichrze i wozownia; w północnym (przemysłowym): młyn, tartak, szlifiernia, kuźnia miedzi, folusz i garbarnia. Całość otoczono była niezależnymi od miasta murami obronnymi i fosami zasilanymi z położonej wyżej Symsarny. Na mocy postanowień II pokoju toruńskiego Warmia została przyłączona do Polski. Od tej pory aż do roku 1795 na zamku lidzbarskim rezydowali wybitni Polacy, znakomici przedstawiciele kultury polskiej: Łukasz Watzenrode, Mikołaj Kopernik, Jan Dantyszek, Stanisław Hozjusz, Marcin Kromer, Jan Stefan Wydżga, Andrzej Chryzostom Załuski, Adam Stanisław Grabowski, Ignacy Krasicki. Stworzyli oni tutaj liczący się ośrodek kulturalny, przeciwważny wyznaniowo i politycznie w stosunku do luterańskiego dworu książęcego w Królewcu. Od końca XVI wieku rezydencja lidzbarska stopniowo zatraca charakter obronny i przekształca się w okazały dwór książęcy, bogato wyposażony w wytworne sprzęty, biblioteki i dzieła sztuki. Do nowych funkcji przystosowano pomieszczenia zamkowe, dzieląc je na mniejsze i ozdabiając bogato malowidłami. W latach 1589-1599 biskup Andrzej Batory do skrzydła północnego zamku dobudował pałac – „pokoje kardynalskie” (rozebrane w 1767 roku). Kolejną rozbudowę podjął biskup Jan Stefan Wydżga. Jego dziełem był pałac barokowy (1666-1673) przy skrzydle południowym, wzniesiony według projektu Włocha Issidore Affaiti. Mieszkało tu ośmiu ostatnich biskupów polskich. Kres świetności rezydencji biskupiej przyniósł zabór Warmii przez Prusy w 1772 roku. Ostatnim biskupem warmińskim, rezydującym na zamku lidzbarskim, był Ignacy Krasicki. Po jego wyjeździe w 1794 roku opuszczona budowla stopniowo niszczeje. Uszkodzona w 1807 roku podczas bitwy pod Lidzbarkiem, zdewastowana w 1812 roku, kiedy zlokalizowano tu koszary, zakwalifikowana przez władze pruskie do rozbiórki jednak szczęśliwie ocalała. Na przełomie lat 1838 i 1839 rozebrano pałac Wydżgi (zachowane fundamenty przed wejściem do zamku). Na zlecenie biskupa Józefa Ambrożego Geritza nastąpiła w latach 1857-1859 przebudowa i adaptacja pomieszczeń zamku na sierociniec i szpital zakonny, którą przeprowadził radca budowlany z Lidzbarka Jesfer. Pierwsze kompleksowe prace konserwatorskie rozpoczęto w 1927 roku. Wtedy też powołano Muzeum Zamkowe. Po II wojnie światowej prace konserwatorskie zostały zakończone. Ich największe nasilenie przypadło na lata 1972-1973 i 1980-1985. Działalność kulturalną zamku zainicjowało w roku 1958 Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne „Pojezierze”. Powołało ono w roku 1961 Muzeum Warmińskie, które od 1 stycznia 1963 roku jest oddziałem Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie.
https://oddzialy.wmwm.pl/13,muzeum-warminskie-w-lidzbarku-warminskim.html
Olsztyn: Godziny otwarcia Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie
Wynik: 20 2014-07-04 09:32:54Regulamin zwiedzania 1 czerwca — 30 września (sezon letni): Poniedziałek |nieczynne (dzień pracy wewnętrznej)|| Wtorek |10:00 – 17:00 || Środa |10:00 – 17:00 || Czwartek |10:00 – 17:00 || Piątek |10:00 – 17:00 || Sobota | 10:00 – 17:00 || Niedziela | 10:00 – 17:00 || Kasa biletowa | 10:00 – 16:30 || 1 października — 31 maja: Poniedziałek |nieczynne (dzień pracy wewnętrznej)|| Wtorek |9:00 – 16:00 || Środa |9:00 – 16:00 || Czwartek |9:00 – 16:00|| Piątek |9:00 – 16:00 || Sobota | 9:00 – 16:00 || Niedziela | 9:00 – 16:00 || Kasa biletowa | 9:00 – 15:30 || Muzeum — siedziba oraz oddziały Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie będą czynne w następujące święta (2022): 01 maja 2022 r. (niedziela) Święto Pracy 03 maja 2022 r. (wtorek) Święto Konstytucji 3 Maja Muzeum będzie nieczynne w następujące święta (2022): 1 stycznia 2022 r. (sobota) Nowy Rok 6 stycznia 2022 r. (czwartek) Trzech Króli 16 kwietnia 2022 r. (sobota) Wielka Sobota 17 kwietnia 2022 r. (niedziela) Wielkanoc 18 kwietnia 2022 r. (poniedziałek) Poniedziałek Wielkanocny 16 czerwca 2022 r. (czwartek) Boże Ciało 01 listopada 2022 r. (wtorek) Wszystkich Świętych 11 listopada 2022 r. (piątek) Narodowe Święto Niepodległości 24 grudnia 2022 r. (sobota) Wigilia Bożego Narodzenia 25 grudnia 2022 r. (niedziela) Boże Narodzenie 26 grudnia 2022 r. (poniedziałek) II dzień świąt Bożego Narodzenia 31 grudnia 2022 r. (sobota) Sylwester
https://oddzialy.wmwm.pl/17,olsztyn-godziny-otwarcia-muzeum-warmii-i-mazur-w-olsztynie.html
Muzeum Przyrody - Godziny otwarcia
Wynik: 20 2014-07-04 10:05:37Regulamin zwiedzania 1 czerwca – 30 września (sezon letni): Poniedziałek |nieczynne (dzień pracy wewnętrznej) || Wtorek |10:00 – 17:00|| Środa |10:00 – 17:00|| Czwartek |10:00 – 17:00|| Piątek |10:00 – 17:00|| Sobota | 10:00 – 17:00|| Niedziela |10:00 – 17:00|| Kasa biletowa|10:00 – 16:30|| 1 października – 31 maja: Poniedziałek |nieczynne (dzień pracy wewnętrznej) || Wtorek |9:00 – 16:00|| Środa |9:00 – 16:00|| Czwartek |9:00 – 16:00|| Piątek |9:00 – 16:00|| Sobota | 9:00 – 16:00|| Niedziela |9:00 – 16:00|| Kasa biletowa|9:00 – 15:30|| Muzeum — siedziba oraz oddziały Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie będą czynne w następujące święta (2022): 01 maja 2022 r. (niedziela) Święto Pracy 03 maja 2022 r. (wtorek) Święto Konstytucji 3 Maja Muzeum będzie nieczynne w następujące święta (2022): 1 stycznia 2022 r. (sobota) Nowy Rok 6 stycznia 2022 r. (czwartek) Trzech Króli 16 kwietnia 2022 r. (sobota) Wielka Sobota 17 kwietnia 2022 r. (niedziela) Wielkanoc 18 kwietnia 2022 r. (poniedziałek) Poniedziałek Wielkanocny 16 czerwca 2022 r. (czwartek) Boże Ciało 01 listopada 2022 r. (wtorek) Wszystkich Świętych 11 listopada 2022 r. (piątek) Narodowe Święto Niepodległości 24 grudnia 2022 r. (sobota) Wigilia Bożego Narodzenia 25 grudnia 2022 r. (niedziela) Boże Narodzenie 26 grudnia 2022 r. (poniedziałek) II dzień świąt Bożego Narodzenia 31 grudnia 2022 r. (sobota) Sylwester
https://oddzialy.wmwm.pl/23,muzeum-przyrody-godziny-otwarcia.html
ANDRZEJ STROKA - MARILYN MONROE I INNE PIĘKNE OBRAZY
Wynik: 20 2014-09-08 13:07:52Andrzej Stroka. Ur. 1953 w Krakowie. Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę użytkową, projektuje i aranżuje wystawy. Malarstwa uczył się w pracowni prof. Stanisława Batrucha w Krakowie. Współwłaściciel Galerii Grafiki i Plakatu w Warszawie. Wystawy indywidualne: 1980, Warszawa, Galeria Młodych „Krzywe Koło”. 1981, Warszawa, Galeria „Art” – „Marylin Monroe”. 1983, Berlin Zachodni, Galeria Europacenter. 1983, Warszawa, Galeria „Nowy Świat”. 1984, Warszawa, Galeria Zapiecek – Alicja. 1985, Warszawa, Galeria Plac Zamkowy. 1985, Kraków, Galeria DESA. 1985, Olsztyn, Galeria BWA. 1985, Warszawa, Galeria „Nowy Świat”. 1985, Berlin Zachodni, Galeria „Van Divan”. Chicago, Galeria Vienna. 1986, Głogów, Galeria BWA. 1986, Niemcy, Bremen, Galeria “Ars Nova”. 1987, Warszawa, Galeria “Nowy Świat” – rysunki „Przejazd”. 1987, Warszawa, Galeria Zapiecek. 1987, Opole, Galeria BWA. 1987, Kraków, Nowohuckie Centrum Kultury. 1988, Gdańsk, Galeria BWA. 1990, Warszawa, Galeria „Nowy Świat”. 1992, Warszawa, Galeria Prezydenta Warszawy. 2010, Olsztyn, Biuro Wystaw Artystycznych – malarstwo „Marylin Monroe”. 2010, Warszawa, Centrum Olimpijskie – malarstwo „Marylin Monroe”. 2011, Warszawa, Galeria Promocyjna – malarstwo „30 lat pracy twórczej”. 2013, Wrocław, Muzeum Miejskie Wrocławia. Udział w zbiorowych wystawach sztuki polskiej w Budapeszcie, Niemczech, Danii, Szwecji, Grecji, Anglii i USA. Prace w zbiorach państwowych i prywatnych w Polsce, Niemczech, Danii, Francji, Włoszech, USA, Szwajcarii, Meksyku, Kanadzie, Anglii, Kuwejcie. Od 1979 roku zorganizował i zaaranżował kilkadziesiąt wystaw sztuki polskiej w kraju i zagranicą m.in.: - w Krakowie: Józefa Wilkonia w Pałacu Sztuki, Stnisława Rodzińskiego w BWA „Bunkier”, Stasysa Eidrigeviciusa w BWA „Bunkier”, 100-lat plakatu polskiego w BWA „Bunkier”, Zofii Wolskiej w Pałacu Sztuki w Krakowie. - w Muzeum Miejskim Wrocławia w Ratuszu: Waldemara Świerzego, Jana Młodożeńca, Franciszka Starowieyskiego „Teatr Rysowania”. - w BWA w Sopocie: Jana Cybisa, Stasysa Eidrigeviciusa. - w BWA w Olsztynie m.in.: Jana Trasina, Andrzeja Mleczki, Edwarda Dwurnika, Stasysa Eidrigeviciusa, Stanisława Rodzińskiego, Jana Cybisa, Jerzego Dudy-Gracza, ze zbiorów Wojciecha Fibaka „Ecole de Paris”, Polskiego malarstwo ze zbiorów Galerii Narodowej we Lwowie, Dudy-Gracz„Chopinowi”, Tadeusza Dominika. - Muzeum Warmii i Mazur w Reszlu: Teresy Pągowskiej, plakatów Franciszka Starowieyskiego, Stasysa Eidrigeviciusa. - w Kazimierzu na Wisłą: towarzyszące Festiwalowi Filmowemu Jana, Stanisława i Piotra Młodożeńców, Stasysa Eidrigeviciusa. - w BWA w Wałbrzychu: Adama Myjaka, Jana Młodożeńca, Tadeusza Dominika, Waldemara Świerzego. - w Warszawie: w Galeriach Zapiecek, Nowy Świat, Grafiki i Plakatu, Galerii Prezydenta m.st Warszawy, Franciszka Starowieyskiego, Teresy Pągowskiej, Adama Myjaka, Henryka Tomaszewskiego, Jerzego Dudy-Gracza, Józefa Wilkonia, Jana Młodożeńca, Tadeusza Dominika, Edwarda Dwurnika, Jana Tarasina, Hanny Bakuły, Gruppy, Stasysa, Rafała Olbińskiego, Jana Cybisa, Jana Lenicy, Waldemara Świerzego, Andrzej Pągowskiego, Jacka Sroki, Wystawa japońskich zabawek w Muzeum Etnograficznym, Mariana Czapli w dawnych Zakładach Norblina, Wystwa „Furmany Zaułek” w dawnych Zakładach Norblina, „Niet i konformiści” w Muzeum Narodowe w Królikarni, Wystawa chińskich grafik w Muzeum Etnograficznym, Retrospektywna wystawa Józefa Wilkonia w galerii Zachęta, Wystawy przedaukcyjne Wielkie Serce w galerii Zachęta, „Polski Plakat Filmowy” w Muzeum Plakatu w Wilanowie. - w Niemczech: Franciszka Starowieyskiego w Willy Brandt Center w ramach Dni Polskich w Berlinie, Stasysa Eidrigeviciusa w Willy Brandt Center w ramach Polskich Dni w Berlinie we współpracy z Instytutem Polskim w Berlinie, „Polska Szkoła Plakatu” na Międzynarodowych Targach Książki w polskim pawilonie we Frankfurcie, „Mistrzowie polskiego plakatu” w Instytucie Polskim w Dusseldorfie, Teresy Pągowskiej w Instytucie Polskim w Dusseldorfie. - w Szwajcarii: Rafała Olbińskiego w ramach Polskich Dni w Zurichu we współpracy z Ambasadą Polską w Bernie. - w USA: polskie malarstwo współczesne Gallery Viena w Chicago. - w Rosjii: „Niet i konformiści” w Muzeum Rosyjskim w Sankt Petersburgu. Od 1979 roku współpracuje z wieloma wydawnictwami. Zaprojektował m.in. albumy o sztuce: „Franciszek Starowieyski, Rok 1699” (współwydawca), „Jan Młodożeniec” (współwydawca), „Waldemar Świerzy” (współwydawca), dla Państwowego Instytutu Wydawniczego „Casa di Stasys”, dla Muzeum Narodowego w Wilanowie „Madonny w zbiorach wilanowskich”. Z fotografii i nie tylko… Wynalazek fotografii przeraził malarzy, jak również wielbicieli malarstwa. Baudelaire uznał ją za śmiertelnego wroga malarstwa. Weston, znakomity amerykański fotograf, nie był tak radykalny. Przypuszczał , że fotografia może unieważnić część dorobku malarskiego… Sam wszakże swoje pierwsze portrety stylizował na wzór… impresjonistów. Z czasem malarze przekonali się do fotografii i zaczęli używać jej do celów praktycznych. Wielu ten fakt ukrywało. Niektórych zdradzały ostre cienie, jak Daumiera w Don Kichocie, innych, jak Moneta, fotografia wykonana zza jego pleców, na której cień jego głowy z charakterystycznym kapeluszem odbija się w stawie z nenufarami. W latach sześćdziesiątych XX wieku artyści ostentacyjnie przywołali fotografie. Twórcy nowego realizmu, pop artu i hiperrealizmu nie ukrywali, że korzystają z niej na różne sposoby. Inspiracja fotografiami trwa cały czas. I to jest ten moment, w którym należy spojrzeć na malarstwo Andrzeja Stroki. Pliniusz Starszy przekazał nam anegdotę o zakochanej Butadesie, która chciała zatrzymać na zawsze postać kochanka i w tym celu obrysowała na ścianie jego cień. W ten sposób ponoć narodziło się malarstwo, ale cień jest również wczesna formą fotografii. Anegdota pasuje jak ulał do licznych portretów Dziuni, żony Stroki, który wykonał ich ponad sto. Dziunia na nich namalowana jest zawsze rzetelnie, a nawet bywa, że z czułością, niemniej jednak stanowi element, czy też pretekst, do malarskich gier i fascynacji artysty. Oto Dziunia na tle uliczki jak z Chirico. Nawet złoty pas drogi przypomina Tajemnicę i melancholię ulicy, ale perspektywę zamyka nie złowrogi cień, lecz zarys kościoła Mariackiego w Krakowie. Na innym obrazie tło stanowi drzeworyt japoński. Dwie postacie uciekające przez most przed deszczem przekazują nie tylko nastrój, ale również formę obrazowi Stroki. Pionowe strugi deszczu rysują płaszczyznę obrazu. Dziunia w sukni w kropki, jak krople deszczu i czerwonym kapeluszu z żółtą kokarda stanowi silny akcent kolorystyczny. Na innych portretach Dziunia pojawia się w przestrzeniach, która przypominają obrazy Rothko, de Kooninga, czy Gierowskiego. Gdyby ją wyjąć (co za herezja!), mielibyśmy świetnie skomponowane obrazy abstrakcyjne. Czasami Dziunia pojawia się w kolorycie czarnobiałym i wówczas Stroka bezpośrednio nawiązuje do fotografii bezbarwnej, która, według Cartier- Bressona, jest najszlachetniejsza , gdy kolor oddaje malarstwu. Dziunia jest dla Stroki modelem, być może najważniejszym, ale swoje malarskie rozstawienia kontynuuje biorąc na warsztat innych modeli. Przez długi czas była to Marilyn Monroe. Na jednym z obrazów artysta wyrugował z inspirującej fotografii ówczesnego męża aktorki, Henry Millera, i na obrazie siebie wstawił w jej objęcia. Ostatnio zajął się inną ikoną seksu, James Deanem… Z niewątpliwie narcystyczną przyjemnością Andrzej Stroka maluje autoportrety. W tym przypadku przeważnie idzie za radą Albertiego, który pisał: Za mistrza swego powinieneś obrać przede wszystkim lustro, a mianowicie zwierciadło płaskie, ponieważ obrazy na jego powierzchni pod wielu względami podobne są do malowidła… Dla mnie wszakże najciekawsze są trzy autoportrety malowane w wyraźnym stanie przygnębienia, czy też rozpaczy. Jeden z nich przypomina Chrystusa ukrzyżowanego Gauguina z Musee d` Orsay, a także stylistykę Rouaulta. Do wczesnych obrazów Stroki należą akty. Inspirował się fotografiami z pism dla panów, ale już wówczas narzucał tym reprodukcjom swoje rozwiązania malarskie. Kiedyś powiedział mi, że używa farb, jakie ma pod ręką. To brzmi efektownie, ale nijak ma się do tego, co widzimy na obrazach. Na obrazach możemy dostrzec pewne prawidłowości. Rzadko używa czystej bieli, podobnie jak czerni. A jednak kładąc farby laserunkowo całe przestrzenie obrazu bywają rozbielone. Podobnie jak niewprawne oko odbiera jego granaty jako czerń. Stroka przyznaje się do inspiracji malarstwem innych malarzy. A nawet do fascynacji niektórymi. Szukanie tych inspiracji jest samo w sobie ciekawe. Nagle dostrzegamy, że woda wibruje jak u Moneta i Deraina, którzy osiągali ten efekt nakładając smugi barw płaskim pędzelkiem. Czasami w pejzażu pojawiają się charakterystyczne dla Dominika obłe kształty, czy też kłębowisko barw jak bywa u van Gogha. Niezwykłym obrazem jest pejzaż zatytułowany Żona Lota zbudowany z odcieni błękitu. Tego błękitu, który według Kandinsky`ego ciągnie człowieka w nieskończoność, budzi w nim żądze czystości i pragnienia metafizyczne. Andrzej Stroka często używa tej barwy. Andrzej Matynia ------------------------------------------------------------------------------------------------- Trzydzieści lat malarstwa Andrzeja Stroki. Galeria Promocyjna. Warszawa 5 stycznia-30 stycznia 2011.
https://oddzialy.wmwm.pl/300,andrzej-stroka-marilyn-monroe-i-inne-piekne-obrazy.html
Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie
Wynik: 18 2014-07-04 09:11:49Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie powstało w 1945 roku. Siedzibą instytucji jest XIV-wieczny zamek gotycki, wybudowany dla administratora dóbr kapituły warmińskiej. W latach 1516-1521 funkcję tę pełnił tu Mikołaj Kopernik. Do dziś na ścianie krużganka pozostała unikalna pamiątka po jego pobycie - własnoręcznie wykonana doświadczalna tablica astronomiczna, a w zbiorach Biblioteki przechowywany jest inkunabuł medyczny z którego korzystał. Muzeum gromadzi pamiątki przeszłości regionu z zakresu archeologii, historii i numizmatyki, sztuki dawnej i współczesnej, rzemiosła artystycznego, piśmiennictwa, kultury ludowej. Niepowtarzalny charakter zbiorów tworzą m.in. kolekcje: rzeźby gotyckiej, malarstwa religijnego Warmii, portretu holenderskiego, wyrobów konwisarskich i ludwisarskich, grafiki współczesnej.
https://oddzialy.wmwm.pl/8,muzeum-warmii-i-mazur-w-olsztynie.html
Muzeum im. Johanna Gottfrieda Herdera w Morągu
Wynik: 18 2014-07-04 09:17:54Pałac Dohnów w Morągu — historia Muzeum mieści się w dawnym pałacu Dohnów, który powstawał w kilku etapach. Najstarszym jego zrębem jest południowo-zachodni narożnikowy odcinek średniowiecznego obronnego muru miejskiego z basztami. Kolejne etapy budowy i przebudowy od lat sześćdziesiątych XVI wieku aż do lat dwudziestych XX wieku związane są z potężnym i wpływowym rodem szlacheckim Prus Książęcych- zu Dohna. Początkowo siedzibą Dohnów w Morągu był dawny zamek krzyżacki. Twórca potęgi rodu w XVI wieku — Piotr Dohna sprawował tam dziedziczny urząd starosty książęcego. Jego syn Achacy, pełniący urząd najwyższego podkomorzego, rozpoczął w latach sześćdziesiątych XVI wieku budowę prywatnej siedziby rodowej, którą zamierzał wznieść na bazie dwóch działek z zabudową w obrębie obronnego muru miejskiego. Prace kontynuował w latach dziewięćdziesiątych jego syn Fabian. Zbliżające się wojny szwedzkie wymogły na właścicielach obronny charakter siedziby. Umocnieniami, zwłaszcza od strony fosy, zajął się w latach dwudziestych XVII wieku kolejny Dohna o imieniu Abraham, ceniony ówcześnie geodeta i budowniczy twierdz, a także twórca pierwszego pałacu w Słobitach. Abraham m.in. podwyższył o trzy kondygnacje środkową wieżę pałacu zwanego ówcześnie zameczkiem. W 1643 roku, już po śmierci Abrahama wybudowano na skraju skrzydła północnego dwie wysokie, ośmioboczne wieże. W 1697 roku, w czasie wielkiego pożaru miasta zameczek spłonął. Odbudowę i rozbudowę podjęto w latach 1717-1719. Prace realizował nadworny architekt Dohnów, Johann Caspar Hindersin (1677-1738), działający wcześniej w ich rezydencjach w Markowie i Słobitach. Hindersin nadał budowli charakter dwuskrzydłowego barokowego pałacu, mającym niewiele wspólnego (poza dawnym zarysem) z warownym zameczkiem sprzed pożaru. Przed pałacem zaprojektował niewielki dziedziniec ogrodowy, zamknięty niskim murem z prześwitami oraz dwiema kordegardami, które ukończono dopiero w 1731 roku. Pałac przez prawie 400 lat pałac pełnił rolę gniazda rodowego. Na przełomie XVI i XVII oraz w XVII wieku odbywały się tu spotkania i zjazdy całej rodziny. Tu wielokrotnie ustalano podział posiadłości i siedzib rodowych, aż w końcu ich niepodzielność. Tu znajdowała się wspólna kasa rodzinna, archiwum rodowe i biblioteka. W latach dwudziestych XX wieku Dohnowie sprzedali pałac starostwu powiatowemu i rolę siedziby urzędu pełnił on do stycznia 1945 roku, kiedy to został częściowo spalony przez Armię Czerwoną. Dalsza dewastacja obiektu nastąpiła w kolejnych latach powojennych. Do końca lat sześćdziesiątych XX wieku zachowały się już tylko fragmenty murów obwodowych, zwłaszcza w części dawnego muru miejskiego. Z tzw. stałego wystroju wnętrz ostał się jedynie mały fragment gzymsu sali na pierwszym piętrze, sklepienie jednej z sal na parterze i sklepienia dwóch małych piwnic. Decyzja o odbudowie pałacu zapadła dopiero na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Odbudowę realizowano z przerwami w latach 1976-1985. Inwestorem był Wojewódzki Konserwator Zabytków w Olsztynie. Odbudowana bryła budowli powtarza zasadnicze cechy pałacu przedwojennego, ale tylko z niewielkimi elementami projektu Hindersina, bez charakterystycznej dla tego architekta artykulacji elewacji czy rokokowych obramień okiennych lukarn oraz ozdobnych panoplii w partii dachowej. Także w wystroju architektonicznym wnętrz nie uwzględniono projektów Hindersina. Nie odtworzono sztukaterii, rzeźbionych balustrad schodów, malowniczych pieców i kominków. Wnętrza, realizowane przez Pracownie Konserwacji Zabytków, pozostały bezstylowe, dostosowane do współczesnego użytkownika, jakim miał być dom kultury, biblioteka i kino. Podczas długoletniej odbudowy projekty wielokrotnie zmieniano. Ostatecznie użytkownikiem pałacu stało się Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie, które w 1986 roku otwarło tu swój oddział. 2174
https://oddzialy.wmwm.pl/11,muzeum-im-johanna-gottfrieda-herdera-w-moragu.html
Pastele. Kolekcja ze zbiorów Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie
Wynik: 18 2021-09-23 10:45:54Pastele. Kolekcja ze zbiorów Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie. Kurator: Grażyna Prusińska, kierownik Działu Sztuki Współczesnej Muzeum Warmii i Mazur Wystawa prezentuje dzieła artystów, wybitnych indywidualności, które powstały w trzech pierwszych dekadach XX wieku. Wyjątek stanowi młodzieńczy rysunek Anieli Pająkówny, datowany na 1882 rok. Wśród 13 wystawionych prac, aż 12 to portrety, których większość wykonana jest techniką pastelową przez mistrzów tej dziedziny – Teodora Axentowicza, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Kazimierza Mordasewicza. Choć twórców nie wiąże żadna artystyczna wspólnota, przynależność do artystycznej formacji (prócz Witkacego i Tymona Niesiołowskiego, członków działającej w l.1917-1922 grupy „Formiści”), to można znaleźć łączące wielu wybory, związane z edukacją plastyczną. Tymon Niesiołowski, Władysław Jarodzki i krótki czas Witkacy studiowali malarstwo pod kierunkiem Józefa Mehoffera w krakowskiej ASP. Teodor Axentowicz, profesor tejże Akademii i jej dwukrotny rektor, był założycielem (1897) Szkoły Malarstwa dla Kobiet w Krakowie, w której uczyły się Aniela Pająkówna i Irena Serda-Zbigniewiczowa (kobiety nie miały wówczas wstępu na Akademię). Stanisław Masłowski i Kazimierz Mordasewicz rozpoczynali edukację plastyczną w warszawskiej Szkole Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, a kontynuowali studia w ASP w Petersburgu. Większość artystów podejmowała dalszą naukę w monachijskich i paryskich wyższych szkołach artystycznych, odbywała podróże do największych europejskich muzeów, studiując arcydzieła mistrzów. Wśród nich są twórcy o mocnej uznanej pozycji – Axentowicz, Mehoffer, Jarocki, Niesiołowski, Witkacy. Dorobek Pająkówny, Serdy-Zbigniewiczowej, Masłowskiego i Mordasewicza uległ rozproszeniu i zapomnieniu, ale i oni mają swoje miejsce w historii malarstwa polskiego I połowy XX wieku. Teodor Axentowicz (1859-1938) Jerzy Hoppen (1891-1969) Stanisław Masłowski (1853-1926) Józef Mehoffer (1854-1929) Kazimierz Mordasewicz (1859-1923) Tymon Niesiołowski (1882-1965) Aniela Pająkówna (1864-1912) Irena Serda – Zbigniewiczowa (1863-1954) Stanisław Ignacy Witkiewicz (1886-1939)
https://oddzialy.wmwm.pl/6051,pastele-kolekcja-ze-zbiorow-muzeum-warmii-i-mazur-w-olsztynie.html
Historia Szczytna i okolic. Od pradziejów do współczesności
Wynik: 18 2021-09-23 11:00:41Od pradziejów do współczesności. Wystawa prezentowana jest w formie stałej ekspozycji, jako uatrakcyjnienie oferty merytorycznej i edukacyjnej szczycieńskiego muzeum. Przybliża historię miasta Szczytna i ziemi szczycieńskiej od czasów prehistorycznych do współczesności. Na wystawę składają się trzy ekspozycje: Ekspozycja pierwsza przedstawia pradzieje Ziemi Szczycieńskiej. Prezentowane na niej obiekty pochodzą przede wszystkim ze zbiorów dawnego Heimatmuseum Kreis Ortelsburg. Są to muzealia z epok: neolitu, brązu, żelaza, okresu wpływów rzymskich oraz wczesnego średniowiecza. Ekspozycję dopełniają postery oraz plansze edukacyjne. Ekspozycja druga to obiekty przedstawiające okres późnego średniowiecza ze zbiorów Muzeum Mazurskiego a także specjalnie wykonane repliki uzbrojenia, strojów z epoki oraz kopie rycin i dokumenty. Na wystawie znajdują się m.in. plansze edukacyjne, mapa Komturii Krzyżackich, oryginalne wydanie Historii Ziemi Pruskiej Caspra Schütza z 1592 r. oraz makieta zamku wykonana w 1931 r. przez Wolfganga Kuschela. Anturaż ekspozycji stanowi imitacja wnętrz gotyckiego zamku. Tę część wystawy wzbogacają ryciny z oryginalnego wydania słynnej powieści „Krzyżacy” Henryka Sienkiewicza z 1900 roku. Ekspozycja trzecia prezentuje okres nowożytny od Prus Książęcych do zakończenia II wojny światowej. Otwiera ją kopia Traktatu Krakowskiego z 1525 r. W tej części widoczne są portrety ówczesnych władców: Zygmunta Starego i Albrechta Hohenzolerna. Dalej - znajdują się informacje związane z uzyskaniem przez miasto przywileju fundacyjnego z 23 marca 1616 r., a następnie potwierdzeniem pełnych praw miejskich na mocy wydanego przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I edyktu z 12 czerwca 1723 r. Kolejne eksponaty podkreślają rozwój gospodarczy miasta. Są to dokumenty świadczące o rozwoju rzemiosła jak również wyroby rzemieślnicze. Następnie wystawę wypełniają wydane w języku polskim kancjonały z XVIII / XIX wieku. W związku z nasileniem procesów germanizacyjnych w XIX wieku pokazana jest również działalność Mazurskiego Ruchu Ludowego a w szczególności Mazurskiej Partii Ludowej. Ten zakres wystawy wypełniają zdjęcia i krótkie życiorysy działaczy mazurskich, dokumenty, prasa mazurska zwłaszcza związana ze Szczytnem. Kolejne materiały to zdjęcia ukazujące m.in. wielkie zniszczenia miasta w czasie I wojny światowej, jego odbudowę oraz dokumenty z przeprowadzonego na Warmii i Mazurach plebiscytu. Następne fotografie pokazują zniszczenie miasta oraz jego odbudowę po II wojnie światowej. W ostatniej części wystawy znajdują się informacje o powojennej historii Szczytna. Wystawa prezentuje zbiory muzeum szczycieńskiego. Poprzez atrakcyjne przedstawienie cennych eksponatów dostarcza odwiedzającym szeroką wiedzę historyczną o Szczytnie i jego okolicach. 2791 2564 2566
https://oddzialy.wmwm.pl/6054,historia-szczytna-i-okolic-od-pradziejow-do-wspolczesnosci.html
Przyznając się do polskości. Szkoły polskie na Warmii i Mazurach (1929-1939)
Wynik: 18 2021-09-23 12:32:06„Przyznając się do polskości. Szkoły polskie na Warmii i Mazurach (1929 – 1939)” U schyłku 1928 roku rząd pruski przyjął „Ordynację dotyczącą uregulowania szkolnictwa dla mniejszości polskiej”, która zezwalała na zakładanie i prowadzenie prywatnych szkół z polskim językiem wykładowym. Na jej mocy w latach 1929–1939 powstało szesnaście szkół – piętnaście na Warmii i jedna na Mazurach. Były to małe placówki o niewielkiej liczbie uczniów, zatrudniające po jednym nauczycielu. Ogółem nauczaniem w języku polskim objętych było około 600 dzieci w wieku od 6 do 14 lat. Pochodziły one z trzydziestu czterech wsi i dwóch miast warmińskich – Barczewa i Olsztyna. Do szkół tych uczęszczały głównie dzieci z rodzin rolników oraz robotników leśnych, rolnych i przemysłowych a w Olsztynie również z rodzin inteligenckich związanych z ruchem polskim. a Liczba uczniów w szkołach często ulegała zmianom. Powodem tego były głównie naciski władz niemieckich: rodziców posyłających dzieci do polskiej szkoły m.in. zwalniano z pracy, pozbawiano zasiłków dla rodzin wielodzietnych, wykluczano z korzystania z pomocy zimowej. Zarówno władze, jak i nacjonalistyczne organizacje niemieckie robiły wszystko, aby doprowadzić do likwidacji polskich placówek. Poważnym problemem szkół polskich był również brak miejscowej kadry pedagogicznej. Istniała konieczność sprowadzania nauczycieli z Polski, na co potrzebne było specjalne zezwolenie władz, które w każdej chwili mogły je cofnąć i pozbawić nauczyciela prawa pobytu na obszarze Prus Wschodnich. W ciągu dziesięciu lat istnienia szkół przewinęło się przez nie aż trzydziestu dziewięciu pedagogów. Nauczycielom stawiano wysokie wymagania zawodowe i moralne. Musieli odznaczać się samodzielnością w pracy, zdolnościami organizatorskimi i umiejętnością nawiązywania kontaktów społecznych. W szkołach polskich obowiązywał niemiecki program nauczania o ograniczonym zakresie wiedzy dotyczącej geografii i historii Polski. Znaczną trudnością w pracy dydaktycznej był brak podręczników, a ich sprowadzeniu z Polski władze pruskie kategorycznie się sprzeciwiały. W pracy wychowawczej nauczycielom pomagały, rekrutujące się spośród polskiej ludności rodzimej, przedszkolanki. Przedszkola, zwane ochronkami, powstały w niemal wszystkich miejscowościach, w których polskie szkoły były planowane, albo już funkcjonowały. Przedszkolanki przyczyniły się między innymi do powstania na Warmii polskiego harcerstwa, które cieszyło się dużym zainteresowaniem dzieci i młodzieży. Szkoły polskie oddziaływały również na dorosłych. We wsiach, w których funkcjonowały, zazwyczaj powstawały także biblioteki, świetlice, zespoły artystyczne. Urządzano prelekcje o tematyce wychowawczej, spotkania, zabawy, rozgrywki sportowe, festyny, wieczornice związane z rocznicami historycznymi i narodowymi Polski. Wspólnie słuchano polskiego radia, oglądano filmy oświatowe, czytano polskie książki i prasę. We wrześniu 1939 roku szkoły polskie zostały zlikwidowane, a ich uczniowie trafili do szkół niemieckich. Nauczyciele zostali aresztowani i osadzeni w więzieniach, bądź obozach koncentracyjnych. Pomimo krótkiego czasu funkcjonowania szkoły polskie odegrały ważną rolę w kształtowaniu, jak również podtrzymywaniu polskiej tożsamości oraz świadomości narodowej Warmiaków i Mazurów. Autorka wystawy: Małgorzata Strzyżewska Link do specjalnej prezentacji Folder wystawy w pliku PDF. Materiał dostępny na zasadzie: Licencja Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne bez utworów zależnych 3.0 Polska Wystawa pod patronatem Kuratorium Oświaty w Olsztynie Projekt dofinansowany ze środków MHP w ramach Programu „Patriotyzm Jutra 2014” https://muzeum.olsztyn.pl/pliki/Foty/Aktualno%C5%9Bci/loga/muzeum%20historii%20polski%20%5B1280x768%5D.bmphttps://muzeum.olsztyn.pl/pliki/Foty/Aktualno%C5%9Bci/loga/patriotyzm%20jutra%20%5B1280x768%5D.bmp https://muzeum.olsztyn.pl/pliki/Foty/Aktualno%C5%9Bci/loga/logo%20powiat%20olsztynski.jpg Wystawa zrealizowana przy współudziale finansowym Samorządu Miasta Olsztyna z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie https://muzeum.olsztyn.pl/pliki/Foty/Aktualno%C5%9Bci/loga/logo_z_listkiem.jpg https://muzeum.olsztyn.pl/pliki/Foty/Aktualno%C5%9Bci/loga/cc-by-nd.png Licencja Uznanie autorstwa - Użycie niekomercyjne bez utworów zależnych 3.0 Polska 2410
Mikołaj Kopernik mieszkaniec zamku olsztyńskiego
Wynik: 16 2021-08-13 09:31:48Mikołaj Kopernik był najznamienitszym mieszkańcem olsztyńskiego zamku. Pełnił tu obowiązki administratora dóbr wspólnych warmińskiej kapituły katedralnej. Na olsztyńskim zamku rezydował dwukrotnie. Po raz pierwszy, gdy odbył trzyletnią kadencję administratorską, od 8 listopada 1516 do 9 listopada 1519. Drugi okres pobytu Kopernika w Olsztynie związany był z ostatnią wojną z zakonem krzyżackim. Po splądrowaniu Fromborka przez Krzyżaków Kopernik szukał schronienia na olsztyńskim zamku, a następnie administrował dobrami kapituły w okresie od 23 stycznia 1520 do końca października 1521. Do obowiązków administratora należało zarządzanie dobrami kapituły katedralnej w komornictwach olsztyńskim i melzackim (pieniężeńskim). Administrator na tych terenach zarządzał ziemią, pełnił władzę sądowniczą oraz odpowiadał za sprawy podatkowe. Doskonałym śladem takiej działalności są „Lokacje łanów opuszczonych” – dokument poświadczający obejmowanie ziemi należącej do kapituły przez dzierżawiących ją chłopów. Czas spędzony w Olsztynie Kopernik poświęcił na obowiązki administracyjne, inwentaryzację archiwum kapituły, a także pierwszą redakcję traktatu monetarnego, który zaowocował sformułowaniem prawa, że „gorszy pieniądz wypiera z obiegu ten lepszy”. Także tu, w murach olsztyńskiego zamku, spisał tekst pierwszej księgi „De revolutionibus…”– dzieła swego życia, które „wstrzymało Słońce i pchnęło z posad Ziemię”. https://m.wmwm.pl/2021/08/orig/001-7102.jpg Tablica doświadczalna Mikołaja Kopernika.Tablica astronomiczna została wykonana przez Mikołaja Kopernika zapewne na przełomie 1516 i 1517 roku. Umożliwiała ona graficzne przedstawienie momentu równonocy wiosennej. Wyznaczenie tego dnia pozwalało ustalić daty ruchomych świąt kościelnych, a przede wszystkim prowadzić badania nad reformą kalendarza. Zmiana ta była niezbędna, gdyż różnica pomiędzy długością roku kalendarzowego wprowadzonego przez Sobór w Nicei (325 r.), a rokiem astronomicznym powodowała cofanie się zjawisk niebieskich względem dat kalendarzowych. W początkach XVI stulecia różnica ta wynosiła 10 dni, dlatego papież Leon X polecił reformę kalendarza, którą zajmował się sobór laterański V. Na tablicy Kopernik wykreślił siedemnaście linii odpowiadających wędrówkom odbicia promieni słonecznych w pięciodniowych odstępach. Szesnaście z nich odzwierciedla pozorny ruch Słońca po fragmentach hiperbol, zaś jedna z nich jest linią prostą. Właśnie ta prosta oddaje moment równonocy. Została ona dodatkowo podkreślona kolorem niebieskim i napisem, którego szczątki T, I, C zachowały się do dnia dzisiejszego. Przypuszcza się, że litery te, to relikt napisu „Aeqinoctium” . Zasięg obrachunkowy tablicy obejmuje dni między 25 stycznia a 24 kwietnia. Zastosowanie w obserwacji rzutowania światła słonecznego, odbitego od przedmiotu znajdującego się na parapecie trzeciego okna krużganka, czyni z tablicy nie tylko bezcenny zabytek kopernikański, ale także najstarszy znany przykład zastosowania refleksji gnomonicznej. Widoczne ubytki tynku są wynikiem przebudowy zamku, która miała miejsce w roku 1676. Wówczas to krużganek, a co za tym idzie tablicę, podzielono ściankami działowymi, które zlikwidowano w połowie XIX wieku. W Muzeum Warmii i Mazur funkcjonuje interdyscyplinarny zespół badający tablicę kopernikowską, który stara się opisać ją w sposób naukowy i rozwikłać jej zagadki. https://m.wmwm.pl/2021/08/orig/001-7100.jpg Kopernikowski inkunabuł medyczny. Największym skarbem Biblioteki Muzeum Warmii i Mazur w Olsztynie jest tzw. Kopernikowski inkunabuł medyczny. Jest to jedyna, zachowana w zbiorach polskich, książka z biblioteki Mikołaja Kopernika. We wspólnej oprawie znajdują się dwa dzieła medyczne: Brewiarz praktyki medycznej (Breviarium pratice exelentissimi, A. de Villa Nova, Padwa 1485) i Kanony o stanach gorączkowych (Canonica de febribus, M. Savonarola, Bolonia 1487). Dzieło pierwsze jest kompendium całej ówczesnej wiedzy medycznej, natomiast dzieło Savonaroli skupia się na stanach chorobowych objawiających się gorączką. Inkunabuł medyczny służył Kopernikowi do pełnienia posługi lekarza kapitulnego. Na jego marginesach znajdują się zapiski zawierające uwagi odnośnie zalecanych kuracji. W odróżnieniu od pozostałych książek, które trafiły do biblioteki kapitulnej, a następnie zostały zagrabione i do dziś znajdują się w Szwecji, inkunabuł przeszedł odmienną drogę. Księga ta trafiła do kolejnego medyka kapitulnego Fabiana Emmericha. Dzięki zapiskom na przedniej wyklejce znamy też następnych właścicieli tomu. Byli to: Jan Hanovius, Baltazar Ramocki, zakon Braci Mniejszych w Barczewie i Liceum Hosianum w Braniewie. https://m.wmwm.pl/2021/08/orig/002-7101.jpg Fot. Łukasz Kulicki 2794 https://m.wmwm.pl/2021/08/orig/logo-mkdnis-kolorowe-7051.jpg https://m.wmwm.pl/2021/06/orig/herb-wojewodztwa-rgb-7007.jpg
https://oddzialy.wmwm.pl/5778,mikolaj-kopernik-mieszkaniec-zamku-olsztynskiego.html
Opcje wyszukiwania
Sortuj wyniki wg
Wyszukaj tylko